Ik ontmoette haar vannacht in mijn dromen. Ze zag er veel minder angstaanjagend uit dan ik me herinnerde, minder grimmig dan toen ze destijds de opdracht gaf om Sneeuwwitje te vermoorden. Haar hooghartigheid, daarentegen, leek me nog niet tot wankelen gebracht. “Hoogheid?” vroeg ik voorzichtig. Ze keek me aan met een ijzige blik en haalde vragend haar wenkbrauwen op. “Hoogheid, heeft u ‘m nog? De spiegel?”

Ze had ‘m nog. Ik moést het vragen : “Wat vond of vindt u zo belangrijk aan de mooiste zijn, o koningin?” Ze keek me aan alsof ik toch écht wel het meest àchterlijke wezen was dat ooit haar pad gekruist had. Tegelijk gebeurde er iets geks… het was alsof ze het antwoord, dat ze als “nogal evident” wilde poneren, ineens zelf in vraag begon te stellen. “Tja… ” kraste ze (ze had echt wel een vreselijk snerpende stem) “Ik vermoed dat ik dacht dat het me liefde zou brengen, en succes. De jaloerse en bewonderende blikken van rivales en aanbidders zouden me mega gelukkig maken.”

Ik zweeg terwijl ik haar bleef aankijken. Het was alsof ze mijn volgende vraag uit de stilte kon plukken : “En…neen, dat effect is uitgebleven. De haat en de jaloezie die ik voelde brachten me alleen maar meer pijn. En nu, nu het te laat is en ik er niks meer kan aan veranderen, komt daar nog een aanzienlijke portie spijt bovenop.” Ik had oprecht met haar te doen.

“Zullen we ‘m nog es testen?” opperde ik speels uitdagend. “Wat heeft u te verliezen? Misschien krijgen we een antwoord waar we méér mee kunnen dan toendertijd?”

Ze pruttelde nog wat tegen, maar trok uiteindelijk de beroemde spiegel van achter de kast waar hij onder een grauw laken opgeborgen stond. Je vindt het misschien grappig, maar mijn hart bonsde van opwinding. Het voelde als een “meet & greet” met een wereldster.

Daar stonden we dan, samen voor haar beroemde spiegel. Of beter : Zij ervoor, en ik aan haar zijde. Ik hield het nauwelijks toen ze haar gerenomeerde vraag stelde : “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… wie is de mooiste van het land?”

Een schim verscheen in spiegel (kippenvel!) en kondigde zonder veel omhaal aan ( er moest duidelijk niet meer over nagedacht worden) : “Le plus beau, c’est Arno” …

Consternatie. De koningin zakte van emotie door haar knieën, de ontlading van de spanning werd haar teveel. “ARNO???? ARNOOOO????” krijste ze. “Die verrekte spiegel is GEK !!!” Ze bleef maar razen. “Een vent??? Ik moet onderdoen voor een grijze vent? Die spiegel heeft teveel stof gesnoven !”

“Majesteit” … het gesakker ging maar door… “MAJESTEIT !!!!” mijn brul maakte indruk. Ze keek geschrokken in mijn richting. Ik kon het niet langer aanzien, en besloot maar es een ferme bek tegen haar op te zetten : “Heeft u er misschien al es bij stil gestaan dat “de mooiste” helemààl niet over uiterlijk gaat? Ok, ik geef toe, wat Sneeuwwitje betreft, werd u misschien wat misleid. Die wàs ook gewoon heel mooi, met haar blanke huid (wit als sneeuw) , haar ebbenhouten haar, haar rode blozende wangetjes…

Wat u niet zag : Ze was bovenal heel lief, attent en dienstbaar voor de dwergjes, ze poetste zomaar hun huisje zonder zich af te vragen of ze er iets voor terug zou krijgen. Ze ging belangeloos hartsvol met de kleine viespeukjes om, en bracht zo een extra streepje zonnige liefde in hun leven.

Ik raasde verder : “Arno is trouwens óók best een mooie man, maar daar gààt het even niet om. Volgens mij heeft de spiegel een àndere definitie van mooi. MOOI als in : Helemaal in contact met zichzelf, zijn talent aan het botvieren, en het leven aan het leven dat bij hém en bij hém alleen past! Geef toe, Majesteit (ik was ineens niet meer te stoppen) , authentieker dan dat wordt het niet! Hij heeft zich nooit iets aangetrokken van wat een ander er van dacht of vond, hij deed waar hij zich goed bij voelde, luisterde naar wat hem inspireerde en ging daar hard en passioneel mee aan de slag.

Niets is zo aantrekkelijk als iemand die het vuur in zich laat branden, en mèt dat vuur ànderen aansteekt. Arno leeft het leven voor zichzelf, en terwijl hij dat doet, betekent hij zóveel méér dan als hij voor de verwachtingen van anderen zou leven. Schooone meneire, Majesteit, echt waar! “

Ze zeeg neer in de dichtstbijzijnde fluwelen stoel. Verslagen keek ze me aan : “Bedoel je dat ik al die tijd bezig geweest ben met de verkeerde dingen? Dat ik al die pijn, verzuring en haat aan me heb laten vreten, terwijl ik me eigenlijk gewoon op iets anders had moeten richten?”

“Niets is verkeerd, sire, alles is een les, een uitnodiging om uit te zoeken hoe u zichzelf gelukkiger kunt maken. Kijkt u dus maar niet langer achterom, maar liever vooruit. Vergelijkt u zichzelf maar niet langer met anderen, want dat heeft geen zin. Misschien moest u maar es bij bij Arno te rade gaan, een drankje met hem doen… ik vermoed dat hij u met plezier vertelt hoe gemakkelijk het is. Mooi bent u sowieso… en hij inspireert u vast om “de mooiste” te zijn … de mooiste versie van wie u echt bent, onweerstaanbaar dus. La plus belle… “

Ze keek me enigszins verweesd aan. “Wat u ook doet, o koningin, houdt u vooral de spiegel. Zelfreflectie is het belangrijkste wat er is. Het lukt u wel, de spiegel is uw trouwe dienaar.” Ik legde nog even bemoedigend mijn hand op haar schouder, voor ik vertrok…

Arno, le plus beau… veel succes met de uitdaging waar je nu voor staat. Je hebt veel met Sneeuwwitje gemeen en al lijkt het niet meteen een stoere vergelijking : Behalve “schoonheid” hebben jullie ook de kracht gemeen om verschillende “vergiftigingen ” te doorstaan en te boven te komen. Net zoals zij de zeven dwergen had, heb jij een horde fans (van een andere orde en een diepere dimensie) die jou telkens weer nieuw leven in willen blazen. Take care, motherfucker!

Geen categorie