Ze verscheen hijgend aan de schaaktafel, gekleed in een stijlvol glinsterende jurk, terwijl ze zich omstandig verontschuldigde voor het laat komen. Zodra ze tegenover mij had plaats genomen, nam ze mijn blik gevangen met haar reeënogen. Het was me al duidelijk van het prille begin, deze dame was gedetermineerd, gefocust, gebrand op één ding : Mij verslaan.

Ik ging met mijn handen door mijn warrige grijze haardos, wat haar duidelijk mateloos irriteerde. Ze opende : Dame Gambiet… weer kruisten onze blikken elkaar. Haar ogen waren onrustige canvassen waarop ik de projectie zag van hoe ze hier gekomen was. Ik zag de herinnering aan het verlies van haar moeder, de hel van het weeshuis waarin ze opgroeide, de drugs die haar overeind hielden. Ik zag hoe ze in het schaken een perfecte vlucht en overlevingsstrategie had gevonden en de verbetenheid waarmee ze de grootste wilde worden. Daartoe had ze zich uitgedaagd gevoeld toen haar leraar – de huisconciërge – haar had toegebeten dat schaken niet voor vrouwen was.

Na elke zet die ze deed, speurde ze zorgvuldig mijn gezicht af, op zoek naar het kleinst mogelijke teken van onrust. Zonder verpinken en met een uitnodigend vriendelijke glimlach beantwoordde ik de beweging … ze sloeg haar ogen op naar het plafond, als in een wanhopig gebed.

Eigenlijk had mijn ego zich tegen haar moeten afzetten. Tenslotte was IK wel de wereldvermaarde wetenschapper, de hyperintelligente grijze eminentie met een zekere guru status… en toch voelde ik alleen maar sympathie… ja, zelfs bewondering voor haar.

Het waren harde en toch boeiende jaren voor haar geweest. Met haar vergeleken zou je mijn verhaal eigenlijk een sprookje kunnen noemen. Behalve dat ik naar de States verkaste vanuit een wegens de oorlog onleefbaar geworden heimat, was het leven al bij al best vriendelijk voor me gebleven.

Ik sloeg haar paard met mijn toren, een ietwat uitdagende zet die mij ingefluisterd werd door enige overmoed en de overtuiging dat de aanval de beste verdediging was… wat me zuur zou opbreken, zoals later bleek…

Los daarvan hadden we eigenlijk heel wat gemeenschappelijk : Het schaken had ik net als zij al vroeg geleerd, mijn vader was een fervent schaker en mijn leermeester. Net als ik hield ze niet van verliezen. Dat is in haar geval nog zachtjes uitgedrukt, ze genoot gewoon van elke genadeloze “kill”. Ze laafde zich aan het leedvermaak waarmee ze menig tegenstander dwong tot het opofferen van zijn koningin.

Het spel nam een nerveuze versnelling. De schaakklok begeleidde de koninklijke dans. Rokade. Tik. Torenoffer. Klik. Wat was haar strategie? Met getrokken zwaarden keken onze lopers naar elkaar. Het was alsof er een ziel in elk van mijn stukken zat, alsof ik levens opofferde in een hopeloze strijd.

Door één iets in het bijzonder voelde ik me heel nauw met haar verbonden. Zoals ik het universum bestudeerde, had zij van schaken hààr heel en al gemaakt. Dat deden we op een hele specifieke manier : We waren intens bedreven in gedachte-experimenten. Zij bestudeerde een denkbeeldig schaakbord dat zich tegen het plafond aftekende, ik zweefde vrijelijk doorheen de kosmos. We hadden alles in onze hoofden uitgeplozen en tot in de puntjes bedacht vóór we ermee in de realiteit uitpakten. En dat bleek voor ons allebei een magische formule.

Gedachtenkracht en verbeelding waren de onontbeerlijke brandstof geweest om onze raket te brengen naar waar we met zo’n vurig verlangen wilden zijn. We hadden er vrolijk op los gedroomd, we hielden de focus, bleven ons spel spelen én verbeteren tot het helemaal klopte en alles samen viel. Allemaal met dat ene doel : Een grootmeester zijn in onze discipline.

Zij was weer aan zet. Haar gezicht steunde op haar gebalde vuisten, terwijl haar ogen schichtig over het bord schoten. Haar onrustige ademhaling verraadde haar bloeddorstigheid. Ik probeerde nog wat te bluffen door haar tegelijk onverschillig en intimiderend aan te kijken. Ze ging onverstoord verder. Schaakmat. Nijdig tikte ze de schaakklok af terwijl ik verdwaasd zat te staren naar het bord, nauwelijks beseffend hoe dit me ineens overkomen was.

Ik kon haar er toe overtuigen om geen gedetailleerd verslag van onze partij te moeten uitbrengen. Hoewel ik haar de triomf gunde, voelde ik er niet veel voor om de lijdensweg en de vernedering opnieuw te beleven. Eén ding wilden we je nog allebei wel meegeven : De ingrediënten van de grootmeesterscocktail, onze aanbevelingen nog es op een rijtje. Stuur jou droom het universum in, maak er levendige beelden rond, voel je alsof je al op de plek bent waar je wil zijn, focus, blijf je vervolmaken, geniet, wees begeesterd…

Weet je niet meer zo goed hoe dat kan, dat dromen? Werd je er vroeger voor op de vingers getikt? Laat me je de weg terug tonen naar je dromen (klik op het luisterfragment hieronder) .Vergeet nooit : Verbeelding is belangrijker dan kennis. Durf te ongebreideld te dromen, je wordt er gelukkiger van. Met liefde. Was getekend Albert Einstein.

Geen categorie