Alsof ze net werd achterna gefloten door een bewonderende bouwvakker, zo staat ze daar. Ze kijkt over haar schouder om te zien waar zoveel adoratie vandaan komt… spitse borstjes en een rokje dat ondeugend opwipt om een begeerlijk kontje te laten zien, haar hakken dragen een stel vrolijk huppelende benen… Marieke van Brugge… Bijna elke dag wandel of fiets ik haar voorbij. Ze kent me intussen, we begroeten elkaar traditioneel met een knipoog.

Misschien is het door het liedje van Brel dat ze me telkens weer doet denken aan die andere Marieke : Marieke “Wielemie” Vervoort, de topatlete die aan een zware en extreem pijnlijke spierziekte leed en er vorig jaar voor koos om uit het leven te stappen. In het licht van het Assisenproces van de afgelopen weken, was ze prominenter dan ooit in mijn gedachten aanwezig – heel visueel zelfs – alsof ze heftig zwaaiend met haar armen mijn aandacht probeerde te trekken.

Ik kende haar niet toen ik, toeval bestaat niet, op een aflevering van “Het Huis” botste, waarin Marieke op 24-uur-bezoek is bij Eric Goens. Wat ik dààr te zien kreeg, heeft me niet meer los gelaten. Wielemie wilde het zo. Ze wilde laten zien waarom ze voor euthanasie koos. Ze wilde dat mensen wisten waar ze elke nacht weer doorheen moest : Een hel van ondraaglijke spierkrampen die ze in de armen van haar verzorgster uitschreeuwt.

Zonder liefde – warme liefde lijdt het licht, het donkere licht en schuurt het zand over mijn land… De kreten van Marieke gaan door merg en been, haar strijd is lang en uitputtend. Zonder liefde – warme liefde, lacht de duivel de zwarte duivel… de ziekte die haar frêle lijf onophoudelijk geselt met hevige spasmen… Ze huilt, ze roept en tiert, ze kronkelt … Zonder liefde – warme liefde weent de zee , de grijze zee… Marieke duikt onder de golven van bewustzijn … weg naar een wereld waar het monster haar – al was het maar even – niet meer kan raken…

Ay, Marieke Marieke… pleure avec moi de Bruges à Gand… het is zó confronterend om hier getuige van te zijn. Wat dat betreft heeft ze absoluut haar doel bereikt : Elk oordeel of elke véroordeling van haar keuze voor euthanasie zou al even genadeloos zijn als de ziekte zelf. Je vraagt je af hoe ze dit eigenlijk ook zelfs maar één nàcht kon volhouden. Haar verzorgster is het er trouwens over eens : Deze was nog lang niet de ergste geweest.

Confronterend, dus… ook omdat het je voor de spiegel zet : Hoe durf ik eigelijk ook maar ergens over te klagen in dat easy peasy leventje van mij? Ik kan iets leren van deze krachtige, moedige vrouw. Ik doe het haar niet na : Elke dag weer met goede moed inzetten ondanks de wetenschap dat het straks weer allemaal eindigt in je reinste foltering.

Inspirerend is haar verhaal zeker ook. Je ziet hoe Marieke ’s morgens de trap af glijdt, terwijl ze plagerige grapjes maakt en vraagt aan Eric of hij even haar benen (haar rolstoel) wil dragen. Ze praat zonder slachtofferschap en in alle waardigheid over het kruis dat ze draagt. Ze deelt haar lijdensweg omdat ze wil verantwoorden dat ze er niet zómaar uit stapt. Jammer eigenlijk, dat we elkaar tot dat soort verklaringen verplichten. Als het leven dan toch een kado is, mag je er dan niet mee doen wat je zélf wil?

Sofie Lemaire is al even zoet met het verzamelen van vrouwen die een straatnaam verdienen en ze laat zich bijstaan door BV’s die hun kandidate voordragen. Het was Guy Swinnen die een lans brak voor de dappere triatlete. “Hallelujah”, ontglipte me spontaan toen ik zijn voorstel hoorde op Radio 1. Wat zou het zalig zijn als de twee Mariekes verenigd zouden worden op het pleintje aan de Coupure waar Marieke van Brugge blijft omkijken naar haar bewonderaar. Of zou ze haar naamgenote zoeken?

Ik droom er stiekem van. Oh, en … we hebben ook meteen een verklaring waarom Brel “Marieke Marieke” zingt… Ze waren misschien al die tijd al met z’n tweeën.

Dank je wel, Marieke “Wielemie” Vervoort. Je leven was kort en je uitdaging uiterst zwaar. Toch ben je er in geslaagd om je passage te doen nazinderen en een inspiratie te zijn voor je medemens. Je haalde brons en zilver en goud, maar geen medaille of beker kan tippen aan de topprestatie die leverde door te zijn wie je was. Moge je de straatnaam krijgen die je verdient, waar dan ook.

Geen categorie