Lap ! ’t Is van dattum! Tweede officiële blogtekst, en het wil maar niet vlotten. Terwijl de flarden tekst me dagelijks teisteren door als dementors, onaangekondigd en op de meest ongepaste momenten door mijn hoofd te razen, komt er – nu ik er echt voor ga zitten – niks.

Ik merk dat ik het ineens allemaal heel spannend vind, spannend in de ietwat donkerdere zin van het woord. Even op zelfonderzoek, bij wijze van een duik in mijn – ik geef het grif toe – ingewikkelde binnenwereld :

Aan de hand van de beelden die in mij opkomen, krijg ik het gelukkig snel helder. Ik zie verwachtingsvolle ogen en gulzige blikken. Ze geven me het gevoel dat ik destijds had bij die droom waarin ik in “de Kerk” stond zonder slipje en met een veel te kort rokje: Een kijvende schaamte, “hoe heb ik dit nu kunnen doen” en “ik geef me helemaal bloot” (inderdaad, hilarisch! ).

Tijdens het knutselen aan deze site en de eerste teksten had ik er helemaal niet bij stil gestaan, bij wat het zou kunnen teweeg brengen… dat bloggen van me. Nu de eerste reacties (die overigens hartverwarmend, enthousiast en aanmoedigend waren, dank je wel! ) er zijn, lijkt het alsof de Dopamine Fee mij al heeft betoverd. Dopamine is de stof die je aanmaakt als je – wat ze in de universiteit van Harvard noemen – een “social reward” krijgt. Simpel uitgedrukt, een “like” op Facebook, positieve feedback, lovende woorden… We kunnen er zó aan verslaafd raken dat we er angstig of depressief van worden, en zelfs slecht gaan slapen of meer risico lopen op een auto ongeval.

Oef , dat mechanisme hebben we dan toch maar even mooi onderschept. Door de angst in de ogen te kijken en te ontmaskeren, wordt het me duidelijk : Nee bedankt, ik word geen dopamine hoer. Met die gedachte word ik instant terug gekatapulteerd naar mijn oerversie en het schrijven komt weer op gang. Ik moet bij mezelf blijven, dat is het, vertellen wat ik wil vertellen. Ik moet het “binnenstebuiten leven” dat ik promoot, trouw blijven. Niet denken aan wat de ander verwacht of leuk zou vinden om te lezen. “Leven vanuit je diepste essentie is het enige wat écht werkt”, blijft mijn motto.

Wat als we met z’n allen eens meer deden van wat we graag doen, en dàt délen, zonder druk, zonder verwachtingen of verplichtingen? Wat als ook werken genieten wordt, misschien lopen we er dan iets vrolijker en minder gestresst bij. Niet?

Mijn besluit staat in ieder geval vast. Ik deel wat ik vind dat ik moet delen met deze wereld. Wat meer is : Ik hoop uit het diepste van mijn hart hetzelfde voor jou! Wat wil jij delen? Keer jezelf ook maar es binnenstebuiten, ik ben alvast blij benieuwd wat het wordt !

Geen categorie