Eén van de uitbundigste nummers op het legendarische album “Rumours” van Fleetwood Mac is “Go your own way”. Ik was acht toen het een hit werd en ik was er meteen hélemaal weg van.

Over de inventieve klankensequenties waarmee ik de tekst invulde die ik niet begreep, zullen we het hier even niet hebben. Het waren gewoon drie minuten en veertig seconden muzikale vertaling van mijn diepgewortelde vrijheidsdrang : “Go my own way”, dat was toen echt wel al mijn ideaal en mijn ouders, ocharme… die hebben het geweten.

Ik had wél begrepen dat het over het einde van een relatie ging, en ook dàt vond ik zo mooi, dat mensen elkaar in alle vrolijkheid konden uitzwaaien : “Daaaag, ook al had ik liever dat je bleef, ik begrijp het, ga nu maar je eigen weg” … en zo is de betekenis die ik er toén aan gaf àltijd voor mij gebleven…

Tot het ware verhaal me, vorige week pas, met verbijstering sloeg. Het was allemaal helemaal niet zo lieflijk, vrolijk en groothartig als ik dacht! Wel integendeel, Lindsey Buckingham (hij!) schreef het nummer naar aanleiding van de echtscheiding met Stevie Nicks (zij!), een breuk die ook het voortbestaan van de band onder druk zette. Zij wilde er namelijk van onder en hij vond dat maar niks “packing up, shacking up is all you want to do!” Na al die tijd blijkt het dus eerder een schreeuw van boosheid en frustratie geweest te zijn en erger nog : Stevie Nicks mocht het bij wijze van ultieme wraak ook nog es lekker mee zingen. Haar verzet tegen bepaalde giftige passages in de tekst mocht niet baten.

De, overigens nog altijd prachtige, platenhoes bekijk ik op slag ook met andere ogen. Zo wrang, hoe hij haar pols omklemt en minachtend op haar neerkijkt: “Uhu, bitch, wat dacht je wel?”

Verbazingwekkend, vind ik dat : “Als jij niet langer bij mij wil zijn, dan zie ik jou ook niet meer graag en wat meer is: Dan moet je lijden… zo làng en zo hàrd mogelijk”. Hoezo dan? Alsof liefde een gunst is, die alleen maar kan toegekend worden als je de juiste dingen doet en in de opgelegde pas loopt.

Geef mij dan maar de ondertoon van dat andere heerlijke muziekje dat zonder nijd noch verwijt vertelt over de stad die er net iets grijzer uit ziet “Porque te vas”… omdat je gaat. Jeanette, heet ze, de vrouw die dit een paar jaar vóór “You can go…” inzong.

Haar breekbare stem heeft iets van kracht in zachtheid. Hij zal haar liefdesbeloftes met zich meenemen en haar vergeten. Dat vindt ze zwaar, haar nachten vullen zich met gedachten aan hem. En toch kan hij gaan, geen haat of wrok, alleen verdriet. De lichtvoetige melodielijn verraadt dat ze er op vertrouwt ondanks het verdriet haar weg wel weer te vinden. Ze kijkt nog even liefdevol achterom, vooraleer ze verder gaat.

Als de liefde stopt zodra de relatie stopt, dan klopt er iets niet. Dan is het niet en was het nooit echt. Liefde is een liedje, dat – eens gecomponeerd – altijd blijft bestaan. Of het nu nog wordt beluisterd of niet, het is onuitwisbaar.

Aan zijn zoete wraak heeft Lindsey Buckingham volgens mij niet veel gehad. En Stevie, ik kan haar alleen maar gelijk geven, hij heeft haar bevestigd dat ze beter af was zonder hem. Wat mij betreft : Ik heb ondanks mijn naïeve inschattingsfout toch jarénlang van mijn ultieme vrijheidslied genoten. Zelfs nu de achtergrond verandert, blijf ik er van houden. Ah, ja, want dat is nu éénmaal ook liefde. Liefde voor een liedje…

Geen categorie