Gisteren (omdat er geen betere dag kan zijn) keken we naar “Yesterday”, een – wat mij betreft – heerlijke Britse fantastische film, een modern sprookje en bovenal een leuk niemendalletje waar je gewoon vrolijk van wordt.

Het verhaal begint met een planetaire energiestoring, een collectieve stroompanne met een grappig neveneffect : Iedereen – behalve het hoofdpersonage, muzikant Jack Malik – blijkt het bestaan en dus ook de muziek van de Beatles vergeten te zijn.

Je raadt het al : De immer klooiende Jack komt op het idee om alle songs vanuit zijn geheugen te reproduceren. Daar slaagt hij wonderwel in en zodoende worden de heerlijke deuntjes en de bijhorende lyrische teksten aan hém toegeschreven. In geen tijd is hij groter dan Ed Sheeran. Deze laatste, die in de film niemand minder speelt dan zichzelf, buigt nederig voor zoveel grootsheid. De vanzelfsprekendheid waarmee Malik vlotjes de ene na de andere hit uit zijn mouw schudt, is vanuit zijn hoek bekeken uiteraard legendarisch.

De film zit vol grappige vondsten, sommige nogal voor de hand liggend (zoals de hint van Sheeran om van “Hey Jude” toch maar “Hey Dude” te maken), maar wie maalt er om? Want wat je gaandeweg en bij de introductie van elke “nieuwe” Beatle song beseft, is dat we werkelijk in een totààl andere wereld zouden geleefd hebben, mochten we geen Beatles hebben gehad ! Kleur en variatie, psychedelische zottigheden, romantiek, ritme , schwung, originaliteit, noem het op… de Beatles goochelden ermee.

Voor één keer ben ik er absoluut niet rouwig om dat ik een film niet in de cinema zag : Het was heerlijk om ongegeneerd mee te brullen met de liedjes, telkens weer met dat enthousiast kwispelende gevoel : “oooh jaaaa, die ook nog !!!” Himesh Patel, de acteur die Malik brengt, heeft trouwens een frisse stem die best wel bij het Beatles repertorium past.

Wat mij vooral bij blijft is de metafoor waar de hele film voor staat, dat is nu eenmaal ook de opvoedkundige taak van elke sprook die naam waardig : Hoe wij najagen wat echt niet belangrijk is, en daarbij aan de essentie voorbij lopen. Het is een bijna clichématige verhaal van een eenvoudige jongen, die constant op zoek is naar groter succes en die daarbij over de prachtige liefde, die voor zijn voeten ligt, heen stapt.

Zijn karikaturale Amerikaanse manager (heerlijke vertolking van Kate Mc Kinnon) lokt hem als een boze stiefmoeder alsmaar verder in een gapende leegte, ingenieus verpakt als “glitter en glamour”. Dat ze alles fantastisch vindt zolang het in haar portefeuille past, steekt ze niet onder stoelen of banken. Het wordt een leven van “show, show, show & go, go, go”, van volle stadia met gillende tienermeisjes en achtervolgingen door hordes fans (alweer leuke verwijzingen naar de Beatle Mania van weleer).

En toch haalt het hem in. Leven voor de verwachtingen en onder de impulsen van de buitenwereld, dat houdt niemand vol. Constant je “kijk mij” – gehalte moeten opkrikken, jezelf opblazen, je voordoen als iets wat je niet bent, stiekem stelen van een ander en er de eer van het succes mee opstrijken… Jack Malik is au fond een lieve jongen, maar de alerte kijker voelt dat het wringt. Dik doen met het geld van een ander, pretenderen één van de groten der aarde te zijn terwijl je wéét dat het één grote leugen is, dat eist vroeg of laat zijn tol.

Het is uiteindelijk één van de Beatles (mocht je de film nog niet gezien hebben, ik wil even niet “spoilen” door weg te geven welke van de vier) die hem tot het inzicht brengt : “No no! I said really happy, that IS success…” En hij kon het weten, want hij heeft zijn zieltje laten zingen. Dat hebben ze alle vier trouwens…

Naast de muzikale geschenken die we van de FAB FOUR kregen, gaven ze ons namelijk ook een stichtend voorbeeld in het voluit en enthousiast leven van je kerntalent. Ze waren fervente mediteerders, en dus heel erg met hun innerlijke kracht verbonden. Meditatie leert je het gekwetter van het ego te onderscheiden van wat er aan je ziel ontspruit. Hun bruisende breinen brachten alleen voort wat er in hun harten klopte, en omgekeerd… Tegenwoordig noemen we dat “hart-brein coherentie”, één van mijn stokpaardjes.

Terug naar de film : Jack Malik ziet dààr en dàn in dat het geen zin heeft om te liegen over zijn leven, over zijn liefde. Hij beseft dat het doodzonde is om niet te vechten voor de vrouw die hem door dik en dun steunt en intens van hem houdt… En zo eindigt het sprookje dan toch weer zoals het sprookjes betaamt : Eind goed, al goed. Hij biecht zijn sympathieke misdaad op, en leeft nog lang en gelukkig, met haar.

Moraal van het verhaal : Het zit ‘m niet in wat een ander van je denkt of hoe je je denkt te moeten profileren. Als het allemaal niet vanuit de diepste krochten van je eigen “zijn” opborrelt, dan is het niet echt. Je leeft het leven van een ander, of zelfs helemaal geen leven maar een leugen.

En nu mijn specifieke boodschap : Ik wens jou hier en nu de goesting en de kracht om je eigen integere en ongetwijfeld prachtige versie van jezelf neer te zetten. Want waarin je talent ook ligt, je hebt het gekregen om het te delen. Alles wat je deelt, vermenigvuldigt zich. Je geluksfactor zal recht evenredig verhogen met de mate waarin je het beste van jezelf geeft. Het kan alleen maar zijn wat het is. Niet nodig om te “faken”. Echt.

Geen categorie