In de reeks “inspirerende figuren” staat hij voor mij met stip genoteerd : Arthur Achiel Albert Blanckaert. Zestig albums, vijfhonderd liedjes, honderd nummer één hits, 17 keer Vorst Nationaal… moa ven toh, een palmares om hopeloos verloren in te lopen… en tóch is het dàt niet wat het ‘m voor mij doet. Niet alleen wat hij presteerde, maar zijn hele verhaal, de manier waaróp… dàt is wat mij zo diep raakt aan deze man. Télkens weer is hij er in geslaagd om ogenschijnlijke tegenslagen of pittige uitdagingen om te buigen tot een nieuwe krachtbron.

Keizer van het Vlaamse lied… dat word je niet zomaar: Dat vergt een droom, een top talent, een flinke dosis doorzettingsvermogen én een snuifje engelenstof… Dat laatste kwam bij Arthur “Will Tura” telkens weer binnen gewaaid bij wijze van de juiste persoon op het juiste moment met als onwankelbaar fundament de “Siciliaanse familie” waarin hij opgroeide.

De jonge Arthur was een zorgenkindje dat zich nauwelijks kon interesseren voor het saaie schoolgebeuren. Toch slaagden hij en zijn ouders erin om zijn talent te ontdekken : Muziek. Gelukkig wist zijn moeder hoe het voelt om je droom niet te mógen leven en ze vocht voor hem als een leeuwin. Ze was zijn steun en toeverlaat. Hij zou haar tot aan haar dood na elk optreden bellen om te vertellen hoe het was en haar gerust stellen dat hij veilig thuis was. Hij belandde ook vaak ’s avonds laat met de muzikanten bij haar voor “biefstuk friet”, en dan bleef zij tot in de vroege uurtjes met de mannen nakaarten. Ze had een hart van goud en gaf dat duidelijk ook aan haar jongen mee.

De infectie die hij als kind opliep op zijn rechteroor, tastte zijn gehoor voor 70% aan. Om te genezen moest hij een maand in het ziekenhuis blijven. Laat het nu net dààr zijn dat hij zijn show talent ontdekte : Hij entertainde op de gang en aan de ziekenhuisbedden van zijn medepatiënten en vond het uiteindelijk verschrikkelijk toen hij ontslagen werd… een vroeg voorbeeld van zijn enorme veerkracht.

Hij durfde buiten de lijntjes te kleuren : Ooit zegde zijn piano lerares dat hij het nooit ver zou schoppen “als hij niet ophield met zijn foliekes en bleef spelen wat niet bestond” … tóch tokkelde hij vrij en vrolijk verder… en zie… Ze kreeg ongelijk. Hij werd de allergrootste met zijn “fantasietjes”. Hij was nauwelijks zestien toen hij het meesterlijke “Het kan niet zijn” uit zijn mouw schudde.

Zijn zus Jacqueline naaide zijn kostuums, en zijn technisch vernuftige broer Staf ontwikkelde hem een eigen monitor, perfect op zijn stem afgesteld… Met hem zou Will Tura later een “tweeling” vormen : Staf werd zijn manager en compagnon de route voor àlle optredens van de vaak loodzware tournées. Hij is de man die Will Tura ertoe aanspoorde om ook het meest onbenullige melodietje dat door zijn hoofd spookte óp te schrijven.

Zijn pa stond ook achter hem, al had die – grappig genoeg – zijn zoon liever in een film zien schitteren. Eén keer was het bijna zover met “Gejaagd door de nacht” (naar een roman van Marnix Gijsen) maar het mocht niet zijn : Het budget voor de film raakte op, en de hele handel werd afgevoerd. Will hield er een paar kapotte knieën van het stuntwerk en een reeks formidabele foto’s aan over.

Het hele gezin verkaste op een bepaald moment zelfs naar Brussel in functie van Will. Het “kakkernestje” – broertje Jean-Marie – had het er zwaar mee, maar Will Groothart Tura vond daar een magisch pilletje voor : Ze namen samen “vrienden voor het leven” op, en de kleine leefde weer op. Maar het werd geen hit.

Véél nummers werden geen hit. Tóch bleef Arthur geloven en doorgaan… Hij wist dat hij meer respect en erkenning verdiende… méér dan hij op dat moment kreeg. Vlaanderen heeft – nog altijd – weinig oog voor talent van eigen bodem. Hij verdiende de volle spots, maar kreeg ze vaak maar gedeeltelijk.

Toch zorgden zijn passie en niet aflatende inzet voor nog meer doorbraken : In opdracht van de Belgische voetbalbond begeleidde hij de Rode Duivels naar de wereldbeker in Spanje (1982) met een vrolijk supporters lied, mee ingezongen door de schattig onwennige spelers.

Ook al was Will soms “stief moe“: Nooit verloor hij zijn droom uit het oog. En telkens weer bléven mensen opduiken die in het plaatje pasten : Nelly Byl is daar ook één van. Zij heeft feilloos aangevoeld welke tekst op welk moment in Will’s muzikaal levensverhaal paste : “Verboden dromen” om de vrouwelijke fans te troosten na zijn huwelijk met zijn godin Jenny (de tweede vrouw na zijn moeder die onvoorwaardelijk in hem gelooft “zij gelooft in mij“) en “Het leven is mooi” na het auto ongeval dat hem bijna het leven kostte.

Will Tura raakt harten. Ook dat van Boudewijn, destijds koning der Belgen, beroerde hij diep… Toen de vorst overleed werd hij uitgenodigd om te zingen op de begrafenis. Hij was ook daar – zoals zo vaak vóór een optreden – kotsmisselijk van de zenuwen. Ondanks dàt zie je in zijn performance alleen zijn authentieke kracht.

De ultieme erkenning kwam bij de lancering van Turalura, waarbij Belgische rockers hun versie van zijn nummers brachten. “Le pays des Cons” zoals de bevriende Gilbert Bécaud België ooit noemde, heeft het zo uiteindelijk toch goed gemaakt. Eindelijk had Will alle regionen van het muzikale landschap veroverd.

Dat was blijkbaar heel belangrijk voor hem. Dàt en zijn ereburgerschap in zijn geliefde Veurne… toch een opvallend fenomeen dat de erkenning van dichtbij voor een artiest zoveel betekenisvoller is dan die van ver weg…

Je kunt de docu van Dominique Deruddere “Hoop doet leven” nog zien op VRT nu, tot 1 september. Een aanrader! Heel indrukwekkend om te zien hoe hij, Will Tura, het verdriet rond het overlijden van zijn jongste broer en drummer Jean-Marie sublimeert in “Hoop doet leven” … een nummer met stevig slagwerk ter ere van de benjamin van de familie. Het verlies van zijn broer Staf vertaalt en vertolkt hij op onnavolgbaar krachtige wijze in “Alleen gaan“. Ik hou het er alvast écht niet droog bij. Ondanks de verliezen en het verscheurende gemis gaat hij door… omdat hij echt niet anders kan… gedreven door passie, hoop en liefde… voor mensen en voor muziek.

Het enige wat ik betreur is dat ik de man niet persoonlijk ken… ik kan alleen op afstand een voorbeeld nemen aan zijn bevlogenheid… Ik neem alvast een voorbeeld aan zijn kracht… wat jij? Het lijkt me wel iets, die mix van passie, hoop, liefde en je ultieme droom volgen , een uniek recept : Willskracht…

Geen categorie