Het zat er al een tijdje aan te komen… en nu zag het er naar uit dat ze het pleit eindelijk zouden beslechten. Ze keken elkaar aanhoudend en strak aan. De spanning was te snijden. Wie zou als eerste van leer trekken? In de spiegels van zijn ogen zag ze hem worstelen met hun woelige verleden. Hij had het niet verteerd, zoveel was zeker.

Het parcours dat ze gelopen hadden was pittig geweest, een vurige dans van aantrekken en afstoten. In hun “wij ons” hadden onderdrukte verlangens en passionele ontladingen elkaar in alle heftigheid afgewisseld.

Aanvankelijk hadden ze allebei gedacht dat het pure poëzie zou worden. Hun samenzijn was van een andere, hogere orde. Hun lot was in de hemel beklonken – zo vonden ze – en dat werd geregeld bezegeld door verslavend stomende bedpartijen.

Tot het ineens pijnlijk duidelijk werd. Ze leefden een verhaaltje. Een voor en door sociale media opgeklopte story van “kijk ons”- en “graag uw applaus”- gedrag . Ze konden er niet langer omheen. Ondanks een hevig verlangen dat het dan toch allemaal écht zou geweest zijn, sloeg de vermoeidheid toe. Hun rollen waren uitgespeeld, geen regisseur die hen nog in het spel kon houden, het doek moest vallen.

En dat bracht hen hier, op deze plek, op dit moment. Gehurkt, broek en slip onder de knieën, zaten ze – in wat misschien wel hun meest intieme versie was – tegenover elkaar. Ze bleven elkaar aankijken.

Zij dacht een glimp van spijt in zijn ogen te zien, hij las in haar onderzoekende blik een verontschuldiging. En zo zaten ze daar… te wachten : Wachten tot de ander over de brug zou komen, zonder balast of bagage. Wachten op liefde om de liefde, zonder verpletterend oordeel, zonder ingewikkelde pakketjes verleden. Bereid om de shit achter zich te laten, ontlast van wat niet langer past.

“Als hij nu maar”… “Kon zij nu maar…” hun gedachten dansten als muggen door de ruimte, maar de moed om de oversteek te maken, ontbrak hen allebei. Gezeten op de pot, is het moeilijk om er in te kijken : Hij vond hààr gedrag irritant, zij voelde zich vernederd door zijn gebrek aan aandacht en tederheid. Wat een onovertroffen liefdeslied had moeten worden, was verzonken in spijt en verwijt.

Ze trok een zuinig velletje van de rol om er een traan mee weg te vegen. Het maakte op hem geen indruk meer. De drama’s konden ‘m niet langer bewegen. Zijn half dicht geknepen ogen toonden haar hoe hard hij er het schijt aan had.

Hij frommelde nog wat aan de rits van zijn broek, keek haar een laatste keer aan, en hees zijn boxershort op. “Ik neem de rekening, ok?” mompelde hij tegen het plafond. Hij trok de hendel over. Het WC spoelde door en spoelde weg… alles wat geweest was. Zijn jeans haalde hij met één hand omhoog, en terwijl hij zijn broeksriem aantrok, stapte hij de deur van het toilet uit.

Het lukte haar eindelijk om te plassen…

Plaats van dit unieke duel : CuliMare in De Haan, een zaak waar je voor een prikje écht lekker eet en waar je in het duo toilet zonder gêne deze scène kunt naspelen.

Geen categorie