Hij was intens blijven verlangen om zijn moeder terug te zien sinds hij haar jaren geleden had moeten achterlaten om zijn droom waar te maken. Het was een vreselijk dilemma geweest. Zou hij bij haar blijven of zou hij met de man die zijn talent had ontdekt, meegaan voor een unieke opleiding? Hij zou haar onafzienbare tijd niet kunnen bezoeken, daarvoor lag het trainingscentrum te ver. Wat een verscheurende keuze : Het was alsof de navelstreng nog maar es moest worden doorgeknipt. Tenslotte was hij pas zes en zijn zachte, lieve mama was zijn alles. Zijn vader had hij nooit gekend.

Het dappere, schattige ventje dat hij toen was, had voor het traject gekozen. Daartoe had zij hem aangemoedigd en ze had hem gerustgesteld. Ze zou zich wel beredderen.

Zijn opleiding was met liefde, geduld en vakmanschap gevuld. Hij leerde behendig met het zwaard omgaan en werd dagelijks in een bad van levenswijsheden ondergedompeld. De leraren die zich over hem ontfermden waren het erover eens dat hij een hele stevige connectie had met het leven en over bijzondere krachten beschikte. Hij zou wel es de langverwachte grootmeester kunnen zijn die de mensheid naar een hoger niveau kon tillen, zo was hun vermoeden. Hij was briljant begaafd maar toch zagen ze hem af en toe zwalpen. Hij bleef hunkeren naar zijn moeder. Hij stelde zijn keuze om haar achter te laten constant in vraag en werd verteerd door gemis en schuldgevoel.

Pas flink wat jaren later – hij was intussen opgegroeid tot een knappe jongeman – had hij zijn moeder eindelijk weer kunnen opzoeken. Zijn hevig verlangen naar haar koesterende warmte, werd brutaal geblust door het scenario waar hij altijd diep en onbewust had voor gevreesd. Hij vond alleen nog haar graf… Een bende verwilderde nozems had het anders zo vredige dorp waar ze woonde, geplunderd. Ze had hen als onschuldig slachtoffer voor de voeten gelopen en werd op gruwelijke wijze omgebracht.

Waarschijnlijk was het dàt wat zo aan hem vrat : Niet alleen had hij haar in de steek gelaten, hij had bovendien niet voor haar gezorgd en had haar niet kunnen beschermen. Dit had niet mógen gebeuren. Een alles verterende woede was in hem ontstoken. Bezwaard door spijt en schuldgevoel, besloot hij daar en dan dat zoiets hem nooit meer zou overkomen.

En dus vocht hij ook in zijn volgende levenshoofdstuk tegen wat niet mocht gebeuren : In een voorspellende droom had hij gezien dat zijn teerbeminde vrouw in het kraambed zou blijven. De droom werd een obsessie : Hij kón en mócht dat niet laten gebeuren. Hij zou het leven bezweren, koste wat kost. Zijn zwangere geliefde zag hem zienderogen achteruit gaan : Hij was toornig, prikkelbaar en raakte meer en meer verstrikt in zijn ego. Zijn kwaliteiten werden verraderlijke valkuilen. De krachten die hij bezat, zette hij in om de wetten van het Universum te bestrijden eerder dan met de natuurlijke gang van het leven mee te gaan.

Hij sloot zich zelfs aan bij de Heer van de Duisternis, die hem beloofde dat hij hem alles zou leren dat hij nodig had om zijn prinses te redden. Deze duistere meester – een listige manipulator – goochelde handig met het meest vernietigende wapen in het heelal : Angst.

Onze jonge vriend liet zich gewillig inpalmen en ging zelfs zo ver om het team dat hem met oneindig veel toewijding had opgeleid, te verraden. Ook van die keuze werd hij uiteraard niet beter : Angst en (zelf)haat werden zijn trouwe medereizigers. En je raadt het al : Uiteindelijk kon hij zijn geliefde niét redden, wat zijn lijden alleen maar nog ondraaglijker maakte. Zijn kinderen – ze baarde een tweeling – groeiden gezond maar zonder hem op. Hij had het te druk met zijn destructieve plannen om zich om hen te bekommeren. Bovendien beschouwde hij hen als de moordenaars van zijn grote liefde. Angst bracht hem bij kwaadheid, kwaadheid bij haat en die haat vergrootte alleen maar zíjn lijden en dat van iedereen die om hem gaf.

In een ultieme confrontatie met zijn oorspronkelijke en liefdevolle leermeester, die hem wel moést tegenhouden voor hij zichzelf en anderen nóg meer schade toebracht, raakte hij zwaar verbrand en hij verloor een arm. Tegen alle verwachtingen in overleefde hij dit en werd een nietsontziende moordmachine. Zijn lichaam werd gedeeltelijk opgelapt met robotonderdelen en vormde van dan af – samen met zijn verziekte geest – een pletwals met maar één motto : Wie niet met mij is, is tegen mij en moet uit de weg geruimd worden.

Het werden jaren van dood en vernieling voor alle gebieden die hij aan zijn terreur had onderworpen. Zijn pijn, zijn haat, zijn verbittering… ze woekerden lustig en namen bij elke wandaad toe in proportie.

En toen gebeurde waar niemand nog had durven van dromen. De liefde verscheen in de vorm van zijn zoon, die intussen opgegroeid was en dezelfde school doorlopen had als hij. Niet beseffend dat hij zijn eigen vader bevocht – verwondde de jongen hem met zijn zwaard. De Heer van de Duisternis had het gevecht aanschouwd en wilde de jongen in zijn vallen lokken door hem ertoe aan te zetten om zijn vader af te maken.

Toen de jongen weigerde om voor zijn hel te kiezen, viel de duistere Heer hem aan … tot uiteindelijk de liefde in onze ontspoorde vader wakker werd, hij zijn krachten verzamelde en de jongen uit de klauwen van zijn belager redde. Hij bezweek daarna aan zijn eerder opgelopen verwondingen. Toen hij stierf, haalden de bewoners van de vele gebieden die hij onderworpen had aan zijn tirannie opgelucht adem. Maar niet voor lang… algauw zou een andere misnoegde jonge god zijn plaats innemen…en kon het verhaal van vooraf aan beginnen, zij het met andere acteurs…

Deze prachtige sage vertelt over een mechanisme dat zich door de eeuwen heen bij ons mensen blijft herhalen. Telkens weer laat zich die nooit aflatende strijd tussen angst en liefde zien. Bij elke keuze die we als mens maken, worden we telkens weer met deze twee tegenpolen geconfronteerd. Ze vormen de basis van ons gedrag, van onze motivatie. Doe ik dit, zeg ik dit, schrijf ik dit, kies ik dit… vanuit ANGST of vanuit LIEFDE ? Met meer inzicht in deze dualiteit kan je jezelf ervan behoeden om de volgende vangst te worden van angst. Wat zich in dit verhaal ook laat zien, is hoe zwaar je verliest als je de werkelijkheid/ het leven wilt bekampen en hoe je als het ware in het moeras kunt verzinken van een verleden waar je niks kunt aan veranderen door er mentaal in te blijven ploeteren. Dit fantastische verhaal wil je, mijns inziens – mocht je het nog niet kennen – zeker ontdekken. Mogelijk is het al honderden keer aan je gepasseerd maar haalde je je neus ervoor op, op basis van de vorm waarin het werd gegoten. Nieuwsgierig? Laat het me weten 😉

Geen categorie